menu
KIDS OLIEBOLLENLOOP 2018
Ergens half december peil ik eens bij m’n dochters of ze zin hebben om in de Kerstvakantie met me mee te gaan naar de Oliebollenloop.“Moeten we dan rennen?”Oké, echt enthousiast klinken ze nog niet …Een week later probeer ik het nog eens: “Maar dan kunnen we niet uitslapen!”
Het blijft altijd een dilemma: begin je er ruim van te voren over, zodat ze je ergens voor warm kunt maken en ze aan het idee kunnen wennen? Of pas je de verrassingstactiek toe en zeg je voor het slapen gaan: “Oh ja, morgen moet je wat eerder op, want we gaan met z’n drieën naar de loopgroep, ze hebben iets leuks voor ouder & kind.Slaap lekker!”
Wanneer het dan eindelijk Kerstvakantie is, beginnen we met het maken van de plannen. “Zullen we zaterdag naar Maastricht gaan?”, oppert pappa. “Maar dan kunnen we niet naar het Oliebollen festival!”, roept de oudste. Bingo!Een festival klinkt haar blijkbaar beter in de oren dan een loop, mij maakt het niet uit, ik ga lekker met m’n dochter op stap.Als we aankomen in DeKristal, zien we nog niet erg veel kinderen. Ze is wel onder de indruk: “Mamma,zijn er in jouw loopgroep ook mensen die de marathon lopen?”
Als Kees een voor een de groepen wegstuurt, blijven er uiteindelijk zo’n tien kinderen achter die samen met hun ouders achter Saskia en Amber aangaan.
We beginnen met een rustige dribbel naar het Malta plein. Een ‘rustige dribbel’ betekent voor de jongsten dat ze keihard wegsprinten, de iets oudere kinderen hebben door dat je net zo hard gaat als je even flink doorstapt. We klauteren over en slalommen om de bankjes en lopen richting de Kos boulevard. Daar krijgen we de eerste echte oefening: op JA raken we de grond aan, op NEE springen we in de lucht. Alle kinderen doen goed mee. Daarna doen we in het gras wat rek- en strek oefeningen dan volgt een tikspel rondom de heuveltjes. Ik ben in januari begonnen met lopen bij de loopgroep, heb bij Kees, Karin en Ruud getraind, maar nog nooit heb ik burpees hoeven maken! Maar ja, ik was ook nog nooit eerder getikt …Na het gras weer terug naar het asfalt, waar we onmogelijke opdrachten moeten uitvoeren tijdens‘Schipper mag ik overvaren’ (Hoe??? Als een kreeft naar de overkant!). Het fanatisme komt pas echt naar boven tijdens de puzzel-estafette, waarin we het in drie teams tegen elkaar opnemen en het niet alleen op snelheid aankomt maar ook op ruimtelijk inzicht.
Dan is het alweer tijdvoor de terugtocht. Onderweg duiken we de parkeergarage nog even in. We hollende roltrappen een paar keer op en af, tegen het verkeer in welteverstaan. Als we de garage uithollen en de Kristal in het vizier hebben, worden we onverwacht naar links gedirigeerd. Er volgt nog een laatste, zware opdracht: neem je kind op je rug en laat je zoon of dochter bepalen welke kant je op holt …
Ik geloof dat ik het nog steeds een beetje in m’n onderrug voel, voor deze oefening had ik beter m’nj ongste dochter mee kunnen nemen, maar die lag nog lekker met een Donald Duckie in d’r bed … Als we dan eindelijk terug wandelen, zegt m’n dochter met een grijns: “Dat zouden we vaker moeten doen!” Blijkbaar begin ik daardoor ineens wel heel erg te stralen, want ze zegt snel: “Euh, ik bedoel dat jij me draagt en dat ik mag zeggen waar we naar toegaan!”
Mede namens m’n dochter,die thuis vertelde dat ze het leuk had gevonden maar geen oliebol en chocolademelk had genomen want dat lust ze niet, bedankt voor het gezellige Oliebollen festival! Op naar een nieuw jaar met nieuwe gezellige clubactiviteiten!
Kim