menu
Een berichtje van Jolanda in onze groepsapp. “Ik wil graag 10K in Valencia rennen, wie loopt mee?”
Nu is Valencia echt mijn stad, dus tuurlijk ga ik mee! We schrijven ons in, 15 januari is de dag!
Met tienduizend verzamelen we aan de start. Je hebt de fanatiekelingen die nog even snel wat spurtjes trekken om op te warmen. Wij eerst nog even de tassen wegbrengen, toen we daar Lianne en Anita van groep 2 tegen het lijf liepen. Wat een toeval indie mensenmassa. Na even snel succes wensen, wij op weg naar ons startvak (of beter dat van Jolanda). Jolanda zat in een sneller vak dan ik ingedeeld, dus ben ik daar mee in geglipt. Dan had ik gelijk ook wat minder kans om door de bezemwagen opgepikt te worden.
Ja, daar was ik wel wat zenuwachtig voor. Ik had gelezen dat de maximumtijd 80 minuten was. Dat leek me maar net haalbaar aangezien mijn voorbereiding niet best was. Ik was er lang tussenuit na een kleine ingreep aan mijn rechterbeen, en daarna ook ziek en 4 weken geleden nog een flinke coronabesmetting. Dus die eerdere start was voor mij wel een klein cadeautje.
En toen vroegen ze om stilte zodat iedereen het startschot goed kon horen, en ja… daar gingen we!
Het eerste lange rechte stuk richting Ciudad de las Artes y las Ciencias. Ik liet me meeslepen op het ritme en was veel te snel gestart. Gelukkig had ik Jolanda naast me die meteen controle nam en me aanmaande om te vertragen. Denk altijd aan wat Kees zegt, rustig starten. Je kan nadien altijd nog versnellen.Dus een stapje terug, en genieten van de zon op onze snoet. Want stralende zonen 10 graden, prachtig loopweer!
Onderweg werden we aangemoedigd door een hoop meiden op jumping shoes, zoals we ook wel eens een groepje tegenkomen op ons vertrouwde rondje in Nesselande. Veel sneller dan verwacht waren we al bij het eerste keerpunt, de brug over naar de andere kant van de Turia, de oude rivierbedding die nu een uitgestrekt park vormt van wel 9km. Met die massa lopers zat er best wel wat beweging in de brug, die trouwens wel het kleine broertje van onze Erasmusbrug lijkt, van dezelfde architect Calatrava! En wat een prachtig uitzicht. Maar geen tijd om te stoppen voor foto’s, dat komt later wel.
Opgezweept door de drums zetten we voort naar de 5km. Daar keken we allebei naar uit, het voorraadpunt. Even een paar stappen zodat we konden drinken, en ik ook de halve fles over mijn hoofd had gegoten, want ik had het ondertussen wel behoorlijk warm. En daar gingen we weer, en Jolanda met positieve energie:“We zijn al voorbij de helft. Kom op!”Nadat we de Turia weer overstaken, kwam het laatste rondje door de buurt Mestalla. En daar kreeg ik klappen. Jolanda ontpopte zicht tot meester motivator! Ze sleepte me er echt doorheen. Kom op, nog maar 3km te gaan, en dan nog 2, en dan de laatste kilometer boog in zicht.
Ik zat er helemaal doorheen. “Komop, je doet het super! Je kan dit!.” Ook langs het parcours schreewden mensen dat het nu toch niet ver meer was. De hoek om, en daar zagen we de finish. Maar wat leek dat nog ver…. Dat haal ik niet meer… En toch, plots was het nog maar 100 meter. En lopen we breed lachend en helemaal euforisch over die finishlijn heen! We hebben het gehaald! En binnen de tijd: 1uur en 13 minuten! Ik had al niet gedacht dat ik hem zou uitlopen zonder onderweg te wandelen. Nou met zo’n tijd ben ik echt heel erg blij. En hoe lief van Jolanda die niet van mijn zijde is geweken, hoewel zij best veel sneller kon!
En waar is die medaille nu? Huh, krijgen we er geen?! Hebben we daarom zo afgezien? Hahahaha, nou, geen medaille dus. Maar wel een erg mooi loopshirt!
Jolande vertrekt maandag alweer terug. Ik blijf hier nog wat dagen nagenieten vooraleer ik terugkeer. En dan zie ik jullie allemaal weer bij de looptraining, en draag ik met volle trots mijn knappe Valenciashirt!